Beschrijving
Kosten noch moeite waren gespaard om haar een zo goed mogelijke laatste levensperiode thuis te bezorgen, maar tot ieders verdriet gebeurde het tegenovergestelde. De moeder van Wiebe Brouwer meende beland te zijn in een pension, waaruit niemand haar wilde laten vertrekken.
Terwijl zij steeds verder achteruitging worstelde hij met allerlei twijfels. Had het nog wel zin om haar medicijnen te geven? Moest hij haar wel telkens de waarheid vertellen? Wat had zij aan de waarheid over haar vader, haar man en haar hond?
Maar daar bleef het niet bij, want doordat zij als persoon tergend langzaam oploste in het niets, werd hij zich ook extra bewust van zijn eigen sterfelijkheid. En zo nuchter als hij had willen zijn, kreeg hij toch het gevoel dat haar uitgestelde vertrek hem iets groots en machtigs onthulde.
‘Het is veel meer dan een case-history, meer ook dan een essayistisch journaal van een levenseind. Het is aangrijpend proza.’ – Willem Jan Otten
Ans Pleunis –
Een ontroerend boek. Ik weet nu al dat ik een exemplaar ga kopen om aan een goede vriend te geven van wie de partner ook dement was.
Rita Meijer –
Goed geschreven en heel herkenbaar!
Jan ter Heide –
Een ontroerend boek geschreven vanuit de zoon van een moeder die dementerende is.
Over onmacht en verzorging.
Over achteruitgang en medicatie.
Over niet meer weten dat je thuis bent.
Over denken dat je in een pension woont en daar niet weg mag.
Over eindeloze herhaling van dezelfde vragen.
Maar vooral over het oplossen in het niets en hoe je daar als zoon en familie mee omgaat.
Het bracht me weer dichtbij het proces waar mijn moeder en ik ook doorheen gingen.
Aanrader, en niet alleen als dementie bij je in de buurt is.
Alex Timmermans –
Indrukwekkend, omdat Wiebe Brouwer zo onwijs subtiel weet te duiden wat hij met zijn scherpe blik in een moeilijke periode heeft geregistreerd. Voor mij een leerzame déjà-vu. Ik ga met ‘Water scheppen met een lepeltje’ als cadeau mijn twee broers vast een plezier doen.